Decennia lang waren we als maatschappij gewend via een duidelijke ‘commandostructuur’, waarbij het moeten voorop stond, het werk in de (ver)bouw te organiseren. De opdrachtgever liet een bestek maken waarin vastomlijnd de mogelijkheden beschreven stonden wat de uitvoerende partij moest doen. De kennis en kunde van de uitvoerende partij werden niet (optimaal) benut. Deze structuur gold en geldt voor de hele bouwkolom. Om dergelijke processen te sturen, was en is veel overhead nodig om voor te bereiden en vervolgens te sturen en te bewaken. Het gevolg is dat voor elke euro die op de bouwplaats wordt uitgegeven aan arbeid en materiaal er een halve euro nodig is om dit te organiseren (proceskosten). Het resultaat is dat het sturen via ‘moeten’ duur en inefficiënt is en door de voortdurende estafette veel kans op fouten in zich draagt.
Maar voor de afzonderlijke speler in deze ‘keten van moeten’ lijkt er niets aan de hand, want hij heeft toch overzicht over zijn deeltaak. De wens om te veranderen komt dan ook niet van de afzonderlijke schakels, maar vanuit de maatschappelijke behoefte aan een betere kosten-kwaliteitsverhouding.
bron: Renda.nl
